Zaman-ı mazi ve müstakbel arasında bir seyyahtır insan, enesini arar. Bulduktan sonra ya ona mağlup olur ya da onunla kendisini bulur. Tercih kendisine aittir. Çünkü onda akıl, kalp ve ruh vardır.
Felsefenin girdaplı dehlizinden yine tedbir, tevekkül ve dua ile çıkılabilir. O zaman akıl ve ruh birbirine yol gösterir. Tefekkür ile boş düşünme arasındaki fark işte budur. Birisi dünya saadetini arzular diğeri sonsuz bir hayatı. İnsan gerçek değerini ancak böyle bulur.
Dua bir kulluk belgesidir. İnsanı insanlık hüviyetine sokar. Duasız insan varlık içindeki kördür. Dua ile insan başkaları hakkında da haberdar olur, bir Müslümanın diğer kardeşine en içten hediyesi duadır.
Bir ülkede tarih okutulmuyorsa, gelecek yazılamaz. Yanlı bir tarih zamanla şehir efsanesi olur.
Okumak ve yazmak arasındaki bağ, düşünmek ve düşündüğünü yaşamak arasındaki bağ gibidir. Gerçeği yazamayan düşündüğünü yaşamıyor demektir.
Gün, gece, doğa, canlılar, dünya. Hepsinde ayrı bir intizam. Böyle bir varoluşta intizamsızlık hiçbir şey veremez.
Paylaşmak ayrı bir insani vasıftır. Paylaşmanın bir özelliği de diğer insani vasıfları etkileme gücüdür. Bu zamanın insanı neleri paylaştığına yeniden bakmalı. Paylaşmak eğer pay almakta kaldı ise onu vahşi doğada daha iyi gözlemleyebiliriz ki onda bile hassas ilahi bir denge vardır. Paylaşmak ve satmak arasındaki fark: birisinin karşılıksız olmasıdır.
İbadet ile insan Allah’a yakın olur. İbadet ile doğru yolda olmak istediğini ifade eder. İbadet ile kendisiyle yüzleşir. İbadet aynı zamanda hatalardan geri dönmektir. İbadet eden başkasını üzmemeli, hakkını çalmamalı ve önce kendisine bakmalı.
Öğrenmek ve üretmek birbirine muhtaç iki mefhumdur. Tek başlarına sadece isimleri kalır.
Dinlemek ile dinliyor gibi gözükmek. Konuşmak ve konuşuyor gibi gözükmekle kardeştir.
Turgay Urgur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder