BEN: Duymak istediklerimi söylediğin sürece hiç bir sorun yok.
SEN: Aramızda fark olmaması ne kadar da güzel.
BEN: Sence bu işin sonu nereye varır?
BEN: Oh be… içim rahatladı.
SEN: Doğru yolda olduğumuzun göstergesidir?
BEN: Ne neyin göstergesidir?
SEN: İçinin rahatlaması doğru yolda olduğumuzun göstergesidir.
BEN: Ha… anladım.
BEN: Kimleri çağıralım?
SEN: O’nu, onları çağırsak yeter. Böylece yine biz bize oluruz.
BEN: Onları çağırmanda sıkıntı yok ama geçen sefer O’nu çağırman malum her şeyi alt üst etmişti.
SEN: Doğru ama her zamanki gibi O’nun dedikleri doğru çıktı ve siz de O’nun dediklerini yaptınız.
BEN: Peki dediğin olsun. Lakin bu sefer önceki gibi sabırlı olabilir miyim? Bilmiyorum. Olamazsam tüm faturayı sana keserim.
SEN: Siz rahat olun Efendim. İşler yolunda giderse tüm alkışı yine size veririz. Yok işler aksine giderse; ’Ben yaptım.’ derim ve böylece siz yine masum kalırsınız.
BEN: Oldu o zaman. Şimdi içim daha da rahatladı.
SEN: Ne mutlu kararınıza!
BEN: Ne duruyoruz, çağır gelsinler.
ONLAR: Hiç bir şey değişmiyor.
BEN: Evet. Çok doğru söylediniz.
ONLAR: Bir türlü anlamıyorlar. Sanki bin yıldır aynı şeyi düşünüyorlar.
SEN: Bin yıl mı?
ONLAR: Bazıları için belki bin yıldan daha uzundur. Plato’dan hesaba katarsak binden fazla oluyor.
SEN: Değişim hakkında sen ne düşünüyorsun?
O: Değişim için tek yapılması gereken kişinin kendisinden başlamasıdır. Kendisini değiştirmeye başlayan, başlayabilen bir çok şeyin ‘değişmeye’ başladığını görecektir.
BEN: Nasıl yani?
O: Çok basit. Başkalarını değiştirmeye çalışmayacaksın. Herkesin senin gibi düşünmesini beklemeyeceksin. Senin gibi düşünmüyorlar diye kimseyi kınamayacaksın, küçük görmeyeceksin. İkna için uğraşmayacaksın. Her fikre karşı kendinde fikir geliştirme zorunluluğu hissetmeyeceksin. Her eleştirinin ve sorunun cevabını vermeye çalışmayacaksın.
SEN: Peki ne yapacaksın?
O: Her ne koşulda olursa olsun doğruluğuna inandıklarında devam edeceksin. Şüphe duyduklarını araştıracaksın. Ve bir gün her hangi bir konuda yanlış yaptığını fark edersen inat etmeyeceksin.
ONLAR: Kime ve neye göre doğru?
BEN: Evet, aynen. Kime ve neye göre doğru?
O: Allah ve Rasulüne göre.
Sessizlik. Sessizlik. Uzunca bir sessizlik.
BEN: İyi ki geldin.
ONLAR: İyi ki geldik.
SEN: İyi ki çağırdık.
O: İyi ki! Hala gelecek, konuşacak kadar zamanımız vardı. Şükürler olsun.
