Beni aldığın yere bırak!
Saatini, gününü, yılını tutturamazsın,
Ama aynı yere bırak!
Ne vakti kardeşimmmm,
İçimizden bir mazi,
Mazimizden bir gelecek geçti.
Param, pulum değil;
İnsanlığım tükendi,
Bari son bir iyilik yap da,
Beni aldığın yere bırak!
Ben orayı özlüyorum,
Orada teselli buluyorum,
Orada dinlenip,
Kendimi sadece orada kaybediyorum,
Burası olmuş, orası yokmuş; senin için çok şey ifade etmez,
Beni aldığın yere bırak!
Biliyorum çok değişti,
Eskisinden eser kalmadı,
İki kişinin sığmayacağı kadar daraldı,
Ama gariptir! Orasını hala dün gibi seviyorum,
Sen yavaş yavaş git, geç kalma!
Ama önce beni aldığın yere bırak!
Merak etme! Biliyorum,
Orası artık bir bitiş,
Bile bile bir bitişe gidiş,
Bu hal senin bilemeyeceğin bir iş,
Beni aldığın yere bırak!
Şimdi tam zamanı,
Soru sormayı bırakalı çok oldu,
Düşünmemeyi bile öğrendim.
Sadece bakıyorum,
Duyuyorum,
Ve anında unutuyorum.
Konuşmak ise artık çok basit:
‘Borcum kaç lira?’
Sadece aldıklarımı ödüyorum,
Benim adıma alınanları çoktan ödedim.
Onun için parası neyse vereyim,
Beni aldığın yere bırak!
Ama aynı yere bırak!
Bu saatten sonra yargılama,
Karalama,
Sorgulama yok!
Anlaşılma beklentisi,
Pişmanlık çehresi,
Gibi antin kuntin hisler hiç yok!
Yokun kendisi de yok!
Sadece beni aldığın yere bırak!
Zor bir istek mi?
İmkansız mı?
Peki yaaaa….
Ben seni ta oradan alıp ömrümün sonuna kadar götürmüş,
Hayatımın her saniyesine koymuş,
Geçmişimi silmiş,
Varlığımı sana emanet etmiş,
Ruhumu sana vermiş,
‘Al hepsi senin olsun.’ demiştim,
Ve sen de almıştın.
Ben ise senden tek bir şey istiyorum:
Beni aldığın yere bırak!
Turgay Urgur
