Çok mu zor, neden zor?

Herhangi bir kuruma, partiye, cemaate ve benzerleri ne varsa bağlı ya da bağımlı olmadan toplum içinde birey olarak kalmak çok mu zor? İtiraf etmeliyim ki bu şartlarda zor görünüyor. Çünkü aksini yapmak için okumak, araştırmak, yorum yapmak ve her türlü emeğin içinde bizzat rol almak gerekiyor. Kabullenmenin kolaycılığından sıyrılıp zahmetin sahibi olmak gerekiyor. Yakın zamandaki olaylar; hepimizin adeta gözünün içine sokarcasına şuursuz bağlılığın ne kadar da bilinçsiz bir komedi olduğunu gösterdi. Çünkü kişiler istemedikleri ve benimsemedikleri halde başkalarını (hiç hayatlarında yan yana gelme fırsatını bile bulamadıkları insanları)  savunma zorunluluğunu kendilerinde yüklenmiş hissettiler. Özgür insan, şerefli mahlûkat, kul bu olmasa gerek diye düşünüyorum.

·                               *                       *

Felakete uğradık. Farkında değiliz. Bir zamanlar kavimler sadece bir tür günahtan dolayı helak olurlardı. Şimdilerde üzülerek ve utanarak söylüyorum az-çok tüm yasaklarla yaşamayı kendimize yaşam biçimi yaptık. Müslüman alemi tümden insanlık survivor’ında bir birini yiyerek hayatta kalmaya çalışıyor. Ve survivor’ın tüm çirkin oyunlarını benimsemiş gözüküyor(uz).

turgay urgur

FOTOĞRAF 1 / TURGAY URGUR

Durmadan fotoğraflara bakar olduk. Görselliğin korsan çağı bu olsa gerek diye düşünüyorum. Konuşmak yok oldu, yazmak terkedildi, düşünmek zahmetli bir iş olarak algılanıyor. Belki de farkında değiliz ama hepimiz engelli hale geldik. Bu yüzden herkes her şeyi fotoğraflarla anlatmaya çalışıyor. Yaşam, ölüm, kin, din, ideoloji, kumpas, yaptıklarımız, yediklerimiz, geçmişimiz ve aklımıza ne geliyorsa hepsi ‘beğeni’ bekleyen (saklanmayan) fotoğraflarımızda saklı. Hayat şimdilerde ‘çek’ ve ‘paylaş’tan ibaret oldu. Nelerin fotoğrafını çekmedik ki? Mesela aynada kendimizi çektik; restoranda masayı, odada spot ışığını, hastanede yatağı, arabada hız ibresini, sahilde ve fuarlarda kızları, otelde havuzu ve daha nicelerini çektik.  Hepimiz objektifin arkasında olduğumuzu düşlemek istiyoruz. Oysa fotoğraflardakiler biziz. Onlar kadar sessiz ve pasifiz. Onlar bize ulaştığımız son noktayı anlatıyor. Fotoğraflarda her şey var sadece kaybettiklerimiz yok.  Bir paylaşının cevabı başka bir paylaşım. Fotoğrafların hem nedensiz hem de sonuçsuz savaşını izliyoruz.

Tweetlerin ibadet olduğu bir sanal dünyada BEĞENileri zikir kabul ediyoruz. Fikirsiz ve YORUMsuz olarak Cennetten birilerinden ARKADAŞLIK ONAYINI bekliyoruz.

Devam edecek….

Turgay Urgur      

GÜNDEM

Dilerim bir gün bir şekilde unutulacak veya ateşini yitirecek olan ‘gündem’ benliklerimizden bir şeyleri de yanında alıp götürmez. Konuşulanların felaket tellallığından farkı kalmadı. Karşılıklı dedikodular sevapları ve günahları takasa tabi tuttu. Keşke susma yasağı gelse de birazcık vicdanlarımızı dinleme fırsatı bulsak.

·                  *                  *   

SUDA SENİ GÖRDÜM

Suda seni gördüm,

Avuçlarımdan akışını,

Tutamayışımı,

Gördüm.

Kanamadığımı,

Doyamadığımı,

Sana olan arzumu,

Gördüm.

Yüreğime serpilişlerini,

Ateşimi kül edişlerini,

Sonra buhar olup gidişlerini gördüm.

Gözümde yaş oluşlarını,

Sağnak olup bu şehre yağışlarını,

Sonra toprakta yok oluşlarını gördüm.

Suda seni gördüm,

Sana muhtaçlığımı,

Yandığım zaman çaresizliğimi,

Sensiz yaşayamayacağımı gördüm.

“Hiç bitmesin” dedim,

“Hiç gitmesin” dedim,

Suda seni gördüm,

Varlığına şükr ettim.

Turgay Urgur

kAYIP BÜYÜK 2

KAYIP  BÜYÜK 2 / Turgay Urgur

           
           Adı her ne olursa olsun, gizli ve sinsi bir yapılanma içinde olan hiyerarşik oluşum insanların  muhafazakâr kesimlerin kurumlarına olan güven duygusunu sıfırladı. Bir zamanlar karşılarındaki insanların samimi olduklarını düşündüklerini için; nereye gittiğini sorgulamadan bu tür kurumlara bağışlar yapan insanlarımızda şu anda ‘aldatılmışlık’ ve ‘güvensizlik’ duyguları hâkim durumda. Askeri vesayetlere bile mavi boncuk dağıtacak ve methiyeli mektuplar yazacak kadar hoşgörülü olanlar 3 dönemdir oylarını arttırarak iktidarda olan Milli İradeye karşı acımasızlığı kendilerine bir yöntem olarak belirlediler. Siyasi tercihlerini kullanmak için 30 Mart’ı bekleme sabrını ve iradesini göstermeyerek, ülkemizin maddi ve manevi kayıplarını hiçe sayarak; insanların sokağa dökülüp birbirlerini öldürmesi ve kutuplaşması pahasına, Devlet kurumlarında çalışırken gizlice elde etmiş oldukları bilgileri şantaj malzemesi olarak kullanıyorlar. Ve ne acıdır ki! Kendilerinden sağduyu veya itidal adına her hangi bir çağrı duymuyoruz. 

         
            Bu günlere gelinmesinde hiyerarşik yapının distopik Devlet özleminin bilinçli ve sistematik olarak yürütülmesi etken olmuştur. Hipnopedik yöntemler sayesinde, yapısının düşüncesini sorgulamayan kitleler oluşturulmuştur. İnanç sadece onlar gibi inanılırsa gerçektir.( Karaman hocanın toplantıdan çıkarılmasının başlıca nedeni budur.) Şartlandırılmış inanan üye modeliyle gerçekleştirilmeye çalışılan bu distopik yapı, toplumun içinde bir yere kümelenenden ziyade homojen görüntü veren modern bir gettolaşma şeklinde karşımıza çıkmaktadır. İnsanların öncelikle bireyselliklerini alan ve sonrasında ise kişilerde eksiklikler bularak onların bu eksiklerini gidermeleri için bağlılıkları telkin eden ‘hipnopedik’ çağrışımlı buluşmalar kendi hiyerarşisi içinde şartsız itaat eden fakat dışarıda ise bu bastırılmış duygularını kontrolsüzce yaşayan insanlar oluşturmuştur. Bu yapıda, sosyal sınıfları ve vazifeleri önceden belirlenmiş kişiler vardır. Hiyerarşiyi liyakat ve eğitim seviyesi değil ‘bağlılık’ oluşturur. Bireyin konuşma, eleştirme, fikir beyan etme hakkı yoktur. Eksik bulma ve bağımlı hale getirme bürokraside ise ‘dinlemeler’ ile karşımıza çıkıyor. Distopik yapının ‘Tapeleri’ ve sosyal medya paylaşımlarını bu kadar yoğun kullanmasının asıl nedeni budur.

Devam edecek….

Turgay Urgur