Gece yanan yıldızlardan fon yaptım sana,
Güzelliğin bir başka anlam kazandı.
Uzaklardan çok uzaklardan baktım,
Yine ışıl ışıl, yine eşsizdin.
Karanlık gecelerime ışık oldun,
Seninle hayal kurdum,
Seninle rüyalara daldım.
Unuttum tüm dertlerimi,
Huzur buldum.
Alev alev yangınlara attım,
Yaktım. Önce seni, sonra beni.
Alevler sardı, kıskandım.
Yanarken tüm geçmiş,
Ben de yandım.
Yazamadığım mektupları,
Okumadığım şiirleri de yaktım.
Resmini de yaktım.
Kül oldu her şey,
Göz yaşlarımı da yaktım.
Şimdi anlamsız kitaplarda aranan bir kelime oldun,
Satır aralarında kaybolan bir aşk.
Terk etmeye en iyi örnek, imkansız bir aşka son örnek oldun.
Anlamsız şiirlerime söz oldun,
Toz olan benliğimde.
Yokluk teselli mi olur? Allah aşkına,
Ölümden başka ne hatırlatırsın bana,
Kahır, nefret, kin oldun.
Titreyen bir beden,
Boş bakışlar bıraktın hatıra olarak.
Benim sana verdiğimden başka ne verdin geriye?
Boş bir kağıt,
Boş kağıtlar.
Kimi yazar gelecek, kime yazılır aşk?
NE yazsa teselli bulur ? Sorarım.
Bana anlamlı cümleler söyle,
Bana iki kelime söyle. Gerçek olsun.
Şimdi bir mezarlıkta iki ceset olduk,
Yine uzak, yine ayrı.
Turgay Urgur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder