Kapı

 

Bir gün kendini bir odanın içinde bulursun,

Aniden kapısı kapanır.

Hemen ardına dönersin,

Çıkmak istersin.

Önce kapıyı sonra duvarları yumruklarsın.

Yorulursun,

Ağlarsın,

Bağırırsın.

 

Odanın tek penceresinden dışarıya seslenirsin,

Herkesi görürsün,

Kimse seni duymaz.

Olduğun yerde kalakalırsın.

 

Beklemeyi, izlemeyi, susmayı öğrenirsin.

 

Çok zaman sonra cebinde bir anahtar fark edersin,

Anlarsın ki! Kapının anahtarıdır.

Kapıyı açmayı aklının ucundan bile geçirmezsin,

Anahtara bakar ve onu yere bırakırsın.

 

İşte tam o anda,

Bir şey dikkatini çeker.

Odanın çatısı yoktur.

Başını gökyüzüne kaldırırsın.

Odanın dışında iken var olan gökyüzü ile aynıdır.

 

Dışarıda olduğun zamanlar aklına gelir.

Kendine dersin ki!

Bu kadar güzel bir gökyüzünü odanın dışında neden göremedim.

Sonra odayı, kapıyı ve anahtarı yeniden düşünürsün.

Geçen her ‘anın’ senden neler aldığını değil neler verdiğini anlarsın.

 

Turgay Urgur