SOBA, KIŞ

 İnsan, bir sobayı ve üstünde tıngırdayan çaydanlığı özlüyor.

Euripides; Bakkhalar’da: ‘Gözüm yok benim derin bilgilerde; ben tuttuğum geniş ve ışıklı yolda, gece gündüz, iyilikle, doğrulukla, imanla ruhumu doldurarak yürüyorum… ‘ diyor.

Sıcak ve çay ne kadar da değerli. Ama en çok da soğuk bir kış günü değerli.

Bilgi, dostlar, eş, muhabbet de aynı şekilde değerli. Dünya denilen şu gurbette, ‘gurbetliği’ bilindiği sürece değerli.

Kıştayız.

Dünya kışının baharı burada değil. Olması da zaten iyi olmazdı.

Ben vuslat öncesi her özlemi kana kana içmek istiyorum.

İçimde tüm arzular, kederler, özlemler biriksin, biriksin ve içim alamayacak bir hale geldiğinde o malum uyku beni de kucağına alsın. Ve nasıl uyandırılıdığımı bilemeyeyim.

Sağduyu kadar ölümduyu’su da lazım bize, hepimize.

Sıcak bir soba, çay ve sıcaklığı bozmayan bir kafa lazım.

Dünya gurbetinde soğuk bir kış günü konuşulacak en değerli sözleri bilen diller lazım.

Çünkü her sobadaki odun da geçer, çaydanlıkta çay da biter. Ömür zaten biter.

Marifet hepsinin bitişini denk getirmekte. Son cümle ile son yudum. Ardından bir ŞEHADET cümlesi ve yürüyüş.

Evet ŞAHİT olduk.

Veda hutbesinin sonunda biz de şahit olduk.

Çünkü O’nu (Sav) çok seviyoruz.

İmanda tefekkür, tefekkürde tevekkül var.

Kıştayız.

İnanıyorsak yetecek kadar HER ŞEYİMİZ VAR.

İnanmıyorsak her şeyimiz var ama yetmiyor.