Bir
ev dolusu yalnızlık,
Beni
bekliyor.
Kabre
yürür gibi çıktığım merdivenler,
Üstümü
gelen duvarlar,
Sığındığım
köşeler,
Beni
bekliyor.
Kararan
sokak nöbet tutuyor,
Tüm
sesler benden kaçıyor,
Saatin
tik takları ve soğuyan odam,
Beni
bekliyor.
Bunlar
ne ki?
Çığlık
çığlığa geçmişim,
Ellerimin
arasında başım,
Dizlerimi
kendime çekişim,
Karşımda
“hayalin”,
Beni
bekliyor.
İçimde
kopan sessiz fırtınalar,
Kimseye
haykıramadığım isyanım,
Avucuma
dökülen gözyaşlarım,
Beni
bekliyor.
Bir
ev dolusu yalnızlık,
Beni
bekliyor.
Turgay
Urgur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder