Bizi geliştiren hayattaki tecrübeler ve yaşadıklarımız değil yaşadıklarımıza karşı aldığımız tavır ve tutumdur.
Yaşadıklarımıza ilk tepkimizdir, ilk sözlerimizdir. Sorun anında, sıkıntı anında ilk düşündüklerimizdir.
Evet… bizi iyileştiren, bizi iyi insan yapan felaket anındaki ‘duruşumuzdur.’
Yüreğimize ve düşüncelerimize olan hakimiyettir.
Metanettir.
İnsanın başına bir dert geldiğinde ister istemez hem dışına hem de içine karşı bir savaş açar. Etrafını suçladığı gibi kendisini de suçlar.
Oysa ‘sabrın’ asıl gösterilmesi gerektiği an ‘tam da’ ilk toslamanın olduğu zamandır.
Başlangıçta da belirtildiği gibi bizi geliştirecek olan tecrübeler/sorunlar yığını değil o sorun zamanlarında sahip olduğumuz ‘insani’ duruştur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder