Dıştan gelen bir insana yardım etme heyecanımız içimizdekiler için geçerli değildir.
Özgürlüğü savunmak ile özgürlüğü yaşamak birbiriyle pek anlaşamaz. Çok sıkı savunduğumuz özgürlüğü bir türlü yaşayamayız.
Yapmadıklarımızı söylemeği severiz. Yaptıklarımızı ise gizlemeyi tercih ederiz.
Gerçek hayattaki rol kabiliyetimiz sahnede kayboluverir.
Bölünmeyi değil bölmeyi, toplamayı değil çıkarmayı, tüme varmayı değil tümden gelmeyi, klasik soru ve cevapları değil şıklılarını, coğrafyayı değil tarihi severiz. Felsefeden korkar ama ilahiyata da emek ve zaman vermeyiz.
Farklılık bazen zenginlik, çoğu zaman fakirliktir.
Para varlığında beş para etmez.
Düşündüklerimizi söylemez, söylediklerimizi düşünmeyiz.
Başkasının şeyhi, kendimizin müridi oluruz, olmak isteriz.
İlginçtir. Zamandan şikayet eder ama başımız sıkışınca ya da sorunları halledemeyince / çözemeyince her şeyi zamana bırakırız.
İlginçtir. Kendimizi illaki bir düşünceye, akıma, gruba ve benzerlerine bağlamak isteriz.
İlginçtir. ‘Eleştiri’ en kolay yaptığımız işlerdendir ama aynı ‘kolaylığı’ eleştirildiğimizde işletmeyiz.
Ve yine ilginçtir. İşler zora girince kaldığımız yerden değil de ‘sıfırdan’ başlamak gibi bir söylemi geliştiririz.
Ve çok ilginçtir. Sormayı/ sorarak bulmayı değil deneye deneye öğrenmeyi marifet biliriz.
İlginçtir. Suçlu ararız. Bulamazsak ‘neden’ ararız. Onu da bulamazsak kendimizi suçlarız. Onu da yapamazsak, o da bizi kesmezse başımıza gelenleri ‘hikmete’ bağlarız. Oysa aslında istişare gibi çok kolay bir tavsiye vardır.
İlginç midir? Bilmiyorum. Her geçen gün; dostluklardan, güvenden, vefadan, şuurdan, iyi niyetten bir şeyler eksiltiyor. Ve biz insanlar halâ bir şeylerin kendi kendine düzelmesini, değişmesini bekliyoruz.
Turgay URGUR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder