Yemini papazlara ve korkaklara bıraktım,
Aklıma geleni söylerim.
Borcum olmayan bedeller ödedim,
İstediğimde çeker giderim.
Gelme taşıyamam,
Kİmseyle barışamam,
Ölümle yarışamam,
Bu saatten sonra ağlayamam.
Yokuz,
Umudun bittiği sokaklarda,
Kimsenin kalmadığı tenhalarda,
Terkedilmiş viranelerde,
Acı ama biz de yokuz.
Bu tercih ne zamanın,
Ne dostun ne de düşmanın,
Pişman olsak da,
Artık biz de yokuz.
Hunharca katledilmiş,
Küstahça atılmış,
Sİnsice gizlenmiş,
Ne kadar duygu varsa hepsi de düşüncenin eseridir.
Birileri kötüyü önce düşünmek istedi,
Sonra düşünceyi menfaate dönüştürmek,
Sonra pazarlamak,
Satamayınca kakalamak,
Hiç biri tutmayınca;
Kötünün üstüne birazcık iyilik bezediler.
Böylece en tehlikelisi ortaya çıktı:
‘İyilik tuzağı’.
Aman Allah’ım!
Bu ne şeytaniydi!
Esfeli safilin herhalde tam da buydu.
İnsan kendi idam fermanını apoleti uydurdu.
Omuzlarında taşıdı.
Her kapıyı onunla çaldı.
Açılmayan kapıları kırdı. Kırdı.
On seneler hatrına ebediyeti unuttu.
Şimdi iyiymiş gibi görünen her şeyde bin şüphe var,
Geriye dönmek o kadar zor ki!
Her mahremde bin açık var.
Ve şimdi artık insan korkak bir rüzgar gibi,
Uçsuz bucaksız vadilerin değil,
Gözün almadığı ufukların değil,
Masmavi okyanusların değil,
Daracık, çıkmaz sokakların tozunun, dumanının kölesi oldu.
Öyle küçük öyle küçük hesapları var ki!
İradesi hiç,
Şahsiyeti piç,
Varlığı tümden linç oldu.
Peki şimdi ne mi? Olacak;
Bekleyip göremeyeceğiz.
Çünkü bu kadar çöküş,
İyileri de, iyiliği isteyenleri de,
Pişmanları da içine çekecek.
Turgay URGUR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder