GEL 12

 (Yeni yazım)

Gitmenin ne demek olduğunu bilen bir kapıdan hüzünlü bir el kalktı.

Çağrı uzaklardan olsa bile her kapıyı, her şehri bilen bir sesti.

O ses ‘gel’ dedi.

Aceleyi ve telaşı bertaraf,

Aklı by pas,

Duyguları ve iradeyi ise imha eden o ses ‘gel’ dedi.

Aynı anda binlerce, isterse milyonlarca ruhu alıp götüren,

Önündeki maddeyi, zamanı ve bedeni hiçe dönüştüren,

Aman!, ferman, söz dinlemeyen,

Halden anlamayan,

O BÜYÜK SES ‘GEL’ dedi.

Gel ki! Seni bu zindandan kurtarayım,

Seni gerçeğin kapısından geçireyim,

Yaratıldığın toprakla(ta) biraz dinlendireyim,

Sonrada seni HUZURA alayım.

Gel ki! KURTUL!

Nefsin firavunluğundan,

Kendi varlığının sana olan adavetinden,

İçini kemiren masivadan,

Istıraptan başka bir şey vermeyen yaşama hülyasından,

Gel ve kurtul!

Hazır mısın?

Zerre miskal iyilikle karşılaşmaya,

Zerre miskal kötülüğün hesabına,

Emanetin Sahibine teslimine,

En zoru da kul hakkıyla yüzleşmeye,

Hazır mısın?

Hazır olsan da olmasan da;

Bu ses Yuhyî ve Yumît’ten bir EMİR.

Lakin aşıklar onu bir EMİR olarak değil bir DAVET olarak gördüler.

DAVET için neler yapmadılar? Nelerden vaz geçmediler ki?

Gece ve gündüz 5 vakit andılar,

Açları, yetimleri güldürdüler,

Bol bol sadaka verdiler,

Haramdan sakındılar,

Peygamberlerinin sözünden çıkmadılar,

Hele hele ‘hak’ yemediler. Hak yemekten çok korktular,

Tövbe ettiler,

Af ve mağfiret dilendiler,

Sabrettiler,

İLim ve dua ile HAK’tan hayır dilediler.

Gitmenin ne demek olduğunu bilen bir kapıdan hüzünlü bir el kalktı.

Nice eller ELLERE vardı,

İnsanı bu dünyada sadece BOŞLUK sardı,

ÇİLE dediğin şey aslında İLAHİ bir HARDI,

Ne burada ne ORADA başkası YÂRDI,

Elbet aşıklara vuslatın şartı ölüm denilen KÂRDI.

Gitmenin ne demek olduğunu bilen bir kapıdan hüzünlü bir el kalktı.

Ey yolcu! Yâre Selam söyle, günahkar bir kulu daha en kısa zamanda yüzü kara, boynu bükük asıl KAPIYA varacak.

Ve diyecek ki! Gidecek başka kapım yok.

TURGAY URGUR

Tüm ifad