1) İnsan; zamanla kendisini başkalarını ’anlamama’ veya daha da kötüsü ‘anlayamama’ üzerine kurulu bir mantık ve bakış açısıyla düşünce ölümüne sürüklüyor.
2) ve yine zamanla ‘anlamayamadıklarını’ önce şaşkınlıkla sonra korkuyla ve en sonunda da ‘nefretle’ cezalandırıyor.
devamında ise ’nefret’ dillere, ‘korku’ yaşam şekillerimize, ‘şaşkınlık’ ise benliklerimize hakim oluyor.
Neden mi böyle oluyor? Çünkü insan; kendisi ile ilgilenmeyi bırakıp başkalarıyla ilgilenmeyi, hayatını başkaları üzerinden konumlandırmayı seçiyor. Çünkü bunu yapmak onun kolayına geliyor.
Bu ‘konumlandırma’ bazen simetrik bazen asimetrik çalışıyor. Kişi bu bağlamda; kendisine yakın hissetmek istediklerini taklit, uzak hissetmek istediklerini ise tahkir ediyor. Oysa ihtiyacı olan tahlil etmektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder