FELÇ SERİSİ 22

Yaşım 42,

Risk grubundayım.

Malum:

Şuur grubundan malulen çıkarıldık.

Kul grubunu ise hala aramaktayım.

Bedenler ki her haramı tattı,

Şüpheliler düşünce ile maç yaptı.

Kazanan elbette insan değildi,

Çünkü bu şeytanın en iyi bildiğiydi.

Zekat üstünden muhasebe,

Namaz arkasından iş(ler) çevrildi,

Oruç sanki her şeye mani gibi yedirildi,

Tüm doğa pes dedi,

Çünkü bu görülmüş bir cüret değildi.

İlim ve din karşı karşıya getirildi,

Oysa Allah’ın dini Allah’ın ilminden gayrı değildi.

En çok konuşan en bilgili diye ekran ekran gezdirildi.

Kitaplar sustukça,

Doğruluk pusturlukdukça,

Mefkuruler yoruldukça,

Dizi denilen zehir önce tattırıldı,

Sonra lafla tarttırıldı,

Amma ilk evvel bizden’lere sattırıldı.  

Kimi kime şikayet edesin?

Sen getiresin, sen isteyensin.

Hakime ne diyesin?

Günahına zorla sevap mı dedirtesin?

Amma az bir zaman kaldı iyi bilesin.

İmhitanlar evre evre,

Önce alaycı bir merak,

Sonra uzunca bir izlence,

Sayılar üstünden fikir yürütmece,

Kapı çalınınca,

Şokla beraber,

Çaresiz bir kabullenmeyiş.

Ve de ne yapacağını bilemeyiş.

En harbi titreyiş.

Mahşerin zerremsi bir provası,

Diller kendiliğinden konuşunca,

Kuzu kuzu bekleyiş.

Altın çıktı,

Benzin indi.

Bu kadar iniş çıkışa ruh dayanmazdı,

Çünkü onun maddiyatla işi olmazdı.

Kalpler ancak O’nu anmakla HUŞU bulurdu.

İlle de kulluk, ille de kulluk demeliydi,

Çok değil gönülden 5 vakit eğilmeliydi.

Her türlü maddiyat emanetti,

Malikül Mülkten gayri Sahip yoktu. 

Bunu bilmek en kolaydı,

Çünkü adı kul olmaktı.

Her şeyi O’na bırakmak,

Dua ile gayret ile O kapıyı çalmaktı.

Sabır ile beklemekti.

Eyüp’ü okumak,

Yunus (as) bilmekti.

Son Peygambere layık olmaktı.

Ömür zaten bitecek,

Kim bilir yanında ne götürecek,

Hal böyle iken,

İlle de kulluk, ille de kulluk demekti.

TURGAY URGUR