Saçıldı tüm yalnızlık tohumları eteğinden.
Arsız ve ansız büyüdü keder çiçekleri,
Susuz ve ışıksız; hem de kendiliğinden.
Ne kokusu vardı ne de rengi,
Köşe bucak sardı tüm odaları.
Her yer yaprak oldu, her yer diken,
Yattıkça battı, baktıkça yaktı.
TURGAY URGUR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder