Ağır

Kapattığın kapılar, 

Duvardan yapılar. 

Açtığın yaralar, 

Ruhumu paralar. 

Göz yaşın maziyi aralar,

Ümitleri  hunharca karalar.

Resimlerin yanımdaymış gibi bakar,

Yokluğun kar yanığı gibi yakar. 

Karanlık yaşamakla aramı bozar, 

Usul bir gülüşün birden yapar. 

Kahırdan yıldızlar akar,

Nefretten şimşekler çakar. 

Şimdilerde her köşe hüzün kokar, 

Hayalin yerinde mi diye yoklar.

Günahlar insanı mahzenlerde saklar, 

Vicdan, dolu misali camlarımı taşlar.

Susuzluktan değil sessizlikten çiçeğim solar, 

Saatin tik takları saçlarımı yolar, yolar. 

Yanlış şık oluverir yıllar, yıllar,

Çünkü insanı asıl yoran doğrular, doğrular. 

Ağır, 

Çok ağır. 

Ağır ağır gidelim, 

Çok ağır. 

Turgay Urgur