O bakışlar gerçek olsaydı,
“Aşkım” deyişin gerçek olsaydı. “Seni seviyorum” deyişin gerçek olsaydı.
Kendin bile inanamazken, bir an gerçek olsaydı.
Aşk dedikleri bu olsa gerek,
Bir türlü kavuşamamak.
Aşk dedikleri bu olsa gerek,
Her geçen gün içinde onu büyütmek, içten içe kahrolmak, erimek.
Eski şarkılarda teselli bulmak,
En damar şiirleri yazmak,
Söylediklerinle, yazdıklarınla,
Avunmak.
Eridim. Eridim.
Bıktım gülen, güldüren çocuğu oynamaktan.
Bittim. Bittim.
Nerdesin? Bir gün sorsana, bir gün arasana.
Gelmezsin. En azından halimi sorsana.
Sevmezsin. En azından dinlesene.
Artık yazmıyorum. Uzun zamandır okumuyorum.
Düşünmüyorum.
Ağlamayalı çok hem de çok oldu.
Ölüyorum. Anlasana.
İçimdeki her şeyi tüketiyorum. Anlasana.
Bir yanlış değil, bin yanlış yaptım.
Bedel olarak her geçen gün eriyorum.
Eriyorum. Tükeniyorum. Anlasana.
Aşk dedikleri bu olsa gerek:
Her gece kahrolmak, hep kendin olmak.
Ölünceye kadar kahrolmak.
Zavallı, sefil, serseri, dilenci olmak.
Eylüller nerde? Yağmurlar nerde?
Dün nerde?
Özlemlerim nerde?
Aşk dedikleri bu olsa gerek.
Sorularıma bir gün cevap versene,
Ölmeden beni bir yerde bulsana.
Doymadan gitmek, varlığıma anlam verememek,
Çok zor anlasana.
Sen güçlü, ben zayıf.
Sen beklenen, ben avare.
Sen bir melek, ben günahtan bir ‘var’
Sen her gün büyüyen, ben küçülen.
Eriyorum, tükeniyorum anlasana.
Turgay Urgur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder