Tanıdın mı?
Almadığın gülleri kuruttum, şimdi avuçlarımda toz oldular. Tanıdın mı?
Çok sevdiğin yazım defterlerde unutuldu gitti,
Gönderdiğim mektuplar çoktan kayboldu,
Yıllar geçti.
Bu ilk resmindi, tanıdın mı?
Şimdilerde…..
Defalarca dinlediğimiz şarkıları, dizlerimde yattığın geceleri, şehir uyuduğu zamanlarda boş sokaklarda koşuşturmalarımızı, yağmurlu bir akşamüzeri sırılsıklam oluşumuzu, bir kış günü ağaçların arasında seni arayışımı, kaçamak pazarlarımızı anıyorum. Arıyorum. Yaşadıklarımız ve yaşayamadıklarımız hepsini anıyorum, hepsini arıyorum.
Bu sana aldığım ilk hediyeydi, tanıdın mı?
En damar şarkılarda kaybolurdum, çığlıklarla uyanırdım. Esrar gibi içime çekerdim seni, yok seni değil sensizliği. Sensizliği. Kendimden geçerdim, sonra ayılırdım senle. Senle değil yine hayalinle. “Böyle bitemez.” derdim. Ölmek isterdim yine senle yok senle değil hayalinle. Çünkü o severdi beni, sen değil. Sadece hayalin anlardı beni. Hep o dinlerdi. Çünkü o uyumaz, yorulmaz ve bıkmazdı.
Seninle değil hayalinle ağlardım ben. Bir gerçek beden, bir yalan beden.
Bu ilk şiirimdi, tanıdın mı?
Kimse anlamaz, kimse bilemez, kimse göremezdi. Çünkü senin varlığın hep içimdeydi. Hep benimleydi. Kıskanırdım kimseye bildirmezdim çünkü korkardım. Kaybetmekten korkardım.
turgay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder